سحرگاهان

سحرگاهان

سحرگاهان که مردم خفته بودند***برای تو چنین شعری سرودم

تو بیدرای نشاید خواب بودن***تو هوشیاری چرا بی هوش باشم

تو حَی چرا من مرده باشم***   تو جان دادی که من هم زنده باشم

به عشقت دلخوش و خشنود هستم***از آن جامی که دادی مست باشم

خدا، هستی تو جان و فکر و ذکرم***تو ای اندیشه های بکر بکرم

در انعام تو غرق است وجودم***خوشم که مورد لطف تو هستم

در آن وقتی که دیدم چشم مستت***شدم عاشق و پیمان با تو بستم

جوانی و کنون که پیر هستم***مثال تو دگر یاری نجستم

به کوی تو سراسر شادمانی است***فقط آنجا حقاً زندگانی است

سراسر سفره تو رایگانیست***مثال برف و باریدن آسمانیست

روزگار پیر باشد سراسر شادمانی***که با عشق خدا کرد زندگانی