عمر

  عمر

زندگی فاصله زادن و مردن نیست***زندگی چند سالی در جهان ماندن نیست
زندگی تا قیامت ابدی است***روح را پاسخ دنیا حتمی است
زندگی مثبت و منفی دارد***زندگی پست و بلندی دارد
لحظه های خوش آن بسیار است***شب مهتابی شب دیدار است
شور و عشق ومستی و بی خبری است***فقر و جنگ و کشتار و دربدری است
زندگی بی محبت پر جفاست***هر کجا رنگ محبت هست صفاست
اوج دوستی ومحبت عاشقی است***مهر مادر یک عشق واقعی است
گر چه عشق مادر از سوی خداست***عشق حق بالاترین عشق هاست
عشق معراج کمال آدم است***اوج لذت در وصال آندم است
حق بود آخر هم حق است***عشق پاینده و پاک عشق حق است
خوردن و خفتن نه تنها زیستن است***آدمی اهل شنیدن و گفتن است
فکر و روح و گفتن اشعار ناب***هست کار مردم اهل کتاب
زندگی با سعی و عشق به خدا***می شود همچون بهشتی با صفا
زندگی خوبست اگر ما خوب باشیم***بگذریم از کینه، با هم دوست باشیم
با یاری حق و اتحاد دوستان***می توان کرد دنیا را گلستان
پیر دوستانِ ناز نازنین*** لطف حق باشند بر روی زمین

دهه فجر

دهه فجر

دین همان نزد خداوند بودن است***راه حق در حضورش رفتن است

هر کسی دین داشت او بیند فقط***مقصد ادیان ز مبدأ گفتن است

هر که پندارد ره او رفته است***حرف کل انبیاء بشنوده است

فکر اگر در سر بود نوری به دل***بت ز هر نوعی بود بشکسته است

جز ره راست راهی نیست خوش تر***او همین ره را سفارش کرده است

رو گردان از ریا و شرک و بترس***پشت پرده بت شکن آماده است

گر دهه فجر است اول ابیات پیر***او همیشه حرف حق را گفته است

مذهب

مذهب

مذهب نه برای نان و مال است***مقصود خدا اوج کمال است

مذهب نه برای جنگ و دعواست***نفرت ز آیین خداوند مبراست

مذهب به همانگونه که حق خواست ببینید******حق گو و حق شنو و با حق بنشینید

عشق به خدای متعال حق است***آن کس که عمل کند به حق آن حق است

کاری که زشت و اشتباه است***کی گفته که تایید الله است

دین ایمان به ذات پاک خداست***درک و شناخت درست خداست

در حضورش پاک وانسان بودن است******بی تعصب دوست هم بودن است

پیر این آرزوی تو است ولی******لازمش کل جهان فهمیدن است

زندگی چیست

زندگی چیست

زندگی فقط خوردن و خوابیدن نیست******مثل حیوان و نبات زیستن نیست

صبح آمد امروز چو دیروز گذشت***خورشید چو دیروز بتابید به دشت

شب شد و مثل دیشب خوابیدم***باز تکرار همان را به رویا دیدم

من دگر خسته شدم از تکرار***نبوَد وقت نشستن با یار

همه اش کار و گرفتاری و درد***دستِ دوستان زمانه شده سرد

بت شدن و فقط خواستن خود***خلق را فرض نمودن خَر خود

کو عدالت که بر آن تکیه کنیم***یا حمایت که بر آن شِکوه بریم

کو ستونی که بر آن پشت دهیم***یا سکوتی که بر اندیشه بریم

همه در فکر گلیم خویشند***کی به جویای دل درویشند

خود پسندی و فقط خود خواهی***نشنیدند ز دردمند آهی

رنج و درد فقرا بسیار است***کار حکام فقط گفتار است

هر که درد دگران یادش رفت***آخر از درد خودش خواب نرفت

زود باشد که رسد مرگ و قیامت انجام******ز بد و نیک جهان بگیری فرجام

پیر غیر همراه خدا راه نرفت***در هجوم فتنه ها ایمن برفت

در سفر مونس و همراهم بود***فکر من، روح من و جانم بود

پیر در مسجد و میخانه به جز یار نجست***آنکه خلق کرد همه عالم در روز نخست

سخن

سخن

در میان نکته دانان گوش باش***گر نداری تو سخن خاموش باش

نکته ها باشد چراغ زندگی***می نماید راه و رسم زندگی

--------------

تو گلی بلکه یک گلستانی******آفتاب گرم یک زمستانی

ماه از شرم زیر ابر برفت******تو هزار بار مه تر از آنی

گر که فرهاد روی تو می دید***کوه را کنده بود در آنی

تو ز سزاوار آفرین هستی******هر کجا هست باغ رضوانی

باغ

باغ

باغ پر گل حاصل پرکاری گل پرور است***ورنه هر باغی ببینی باید از گل پر بود

هر گلستان گر چه از دانه و آب و گل است***از تلاش و عشق آن گل پرور است

در زمین کارد نهال و بذر گلهای قشنگ***خاک و آب و کود یکسان و یکرنگ

می دهند گلها ز اشجار، رنگ رنگ***این همه زیبائی نیست کار گلکار زرنگ

کی؟ کجا بود اولین گل یا بذر اطلسی***بوی عطر نه در بذر بود نه آب و غذای اطلسی

این همه عطر و صفا کی دانه داشت***آب خاک زان بذر گلی جانانه داشت!

کی طبیعت این همه اندیشه داشت***آن ژن آن گونه را در بذر داشت

این جهان اندیشه است، فکری بزرگ***نه فقط بی انتها هست و بزرگ

این جهان دارد مدیری هوشیار***گر توانی از خودت موری بیار

با همه نعمت، ناسپاسی ابلهی است***بعد مرگ حتماً قیامت برزخی است

جز ره او راه دیگر رفتن خطاست***گمرهان را بسی دام و بلاست

آنکه نعمت خورد و ظلم خلق کرد***عاقبت هیزم به دوزخ حمل کرد

عاقبت عدل الهی گریبانش گرفت***آتش افروز آتشی هم بر جانش گرفت

آنکه در حضورش بود خادمی خدمتگزار***نام نیکش شد به دنیا ماندگار

بعد پیری و مرگ آسوده خفت***روح آرامش به او احسنت گفت

آنکه ظلم و قتل کرد در پی آزار بود***نه آدم بود و نه لحظه ای هوشیار بود

آدمی را فکر دادند و عقل و گفتار***نه چون گرگی به خوئی بد گرفتار

پیر شرط عقل است راه عاقلان***عاشقان و مخلصان و بندگان

یاران

یاران

یاران اگر که گوشه چشمی به ما کنند***البته که درد سینه ما را دوا کنند

از دل ناله برآمد ز هجر یار***کو هم دلان که دردِ دل مبتلا کنند

مُردم از جفای یار، ساقی پیاله کو***آب حیات ده که دفع بلا کنند

چشمم به انتظار سیلابِ اشک ریخت***هرگز نشد که به سیلابی شنا کنند

کار عاشقی همه درد است و انتظار***خوش صورتان جفا، بجای وفا کنند

گفتم ترک کنم یار بی وفاست***دل گفت نتوان که خوبان را رها کنند

بهار می طلبد می وساز و رقص یار***گفت با سازی بساز یاد جوانی چرا کنند

مویت سفید گشت و قدت خمیده شد***از تو گذشت پیران به جوانان دعا کنند

گفتا ز سر چشمه ای شراب وصل نوش کن***باشد که چشمه ای ز کار تو وا کنند

پیر شکر کرد که هستی اش از وصال اوست***عّشاق کی بتوان معشوق را رها کنند

مکان

مکان

آب دریا سیال است و روان***ماهیان راهست در آنجا مکان

هم در آنجا هم تولد یافته اند***قوت و قوت را ز دریا جسته اند

اندر آن آب زندگانی کرده اند***ماهیان در خاک حتماً مرده اند

شیر در جنگل پادشاهی می کند***کوسه در آب سر ز ماهی می کند

ببر را کوه است مکان زندگی***باز در آسمانها می کند بالندگی

هر که را هر جور خدایش آفرید***بهر او جا و مکانی برگزید

بچه آدم را مکانی داده اند***   در وطن ها زندگانی کرده اند

خوی بگرفت آنچه را فامیل کرد***هر کسی دین پدر را دین کرد

نیک و بد دانست همان که گفته اند***ماتم وشادی که مرسوم بوده اند

مثل ماهی مثل شیر و مثل باز***ما شدیم مجبور و نشگفتیم راز

زندگی چیست و حقیقت در کجاست***بهر یک فعل چند حکمی رواست؟

آنچه گفتند و نوشتند پیر گفت***آنچه در دل داشت در دل هم نهفت

در حضورش پاک باشید و درست***صلح و آرامش رضای اوست گفت

پیر تو پاک و بی باک باش***   همره دوستان پاک، چالاک باش

سحرگاهان

سحرگاهان

سحرگاهان که مردم خفته بودند***برای تو چنین شعری سرودم

تو بیدرای نشاید خواب بودن***تو هوشیاری چرا بی هوش باشم

تو حَی چرا من مرده باشم***   تو جان دادی که من هم زنده باشم

به عشقت دلخوش و خشنود هستم***از آن جامی که دادی مست باشم

خدا، هستی تو جان و فکر و ذکرم***تو ای اندیشه های بکر بکرم

در انعام تو غرق است وجودم***خوشم که مورد لطف تو هستم

در آن وقتی که دیدم چشم مستت***شدم عاشق و پیمان با تو بستم

جوانی و کنون که پیر هستم***مثال تو دگر یاری نجستم

به کوی تو سراسر شادمانی است***فقط آنجا حقاً زندگانی است

سراسر سفره تو رایگانیست***مثال برف و باریدن آسمانیست

روزگار پیر باشد سراسر شادمانی***که با عشق خدا کرد زندگانی

مکافات

مکافات

دست حق دانی که با دشمن چه کرد***پشه ای نمرود را بیچاره کرد

عنکبوتی تار بست بر در و دیوار غار***بلکه کافر زود ببیند قدرت پروردگار

ما که در تعریف و وصفش مانده ایم***از قصور بندگی شرمنده ایم

گر ندانی پیر ز استادان بپرس***راه معصوم از گنهکاران مپرس