بگیر دستم تا دستی بگیرم***ز نیرویت من نیرو بگیرم
به تاییدت کنم آنچه تو خواهی***همه ی مردم به طاعت گر بخواهی
من قطره، گر چیزی بگردم***شوم گرداب و در دور تو گردم
برای توست هرکاری بگیرم***اگر دادی بلا رحمت بگیرم
بیافتاده درت مجبور هستم***نبینم من دگر چون کور هستم
خودت نقش مرا ترسیم کردی***دلم بردی و با خود جور کردی
شدم عاشق نه مجنون بلکه هشیار***به هر جا بنگرم نقش تو درکار
تو ای پیر اگر او را بدیدی***ز دیدارش دل و دیده بریدی
هنر
علم و هنر آموز ز ماهر و معلم***در یاب دمی خدمت استاد مسلم
کوشش کن و برگیر زهر برگ و کلامی***تا فهم خدا داده به اکمل برسانی
پیر نخواهد بیش تو دادی زبیش***هدیه ی عشقت کند اشعار خویش
دوست من عاری از آز و ریاست***دوست من مهربان و بی ریاست
دوست من با وفا و باصفاست***دوست من در روز و شب همراه ماست
دوست من زیباترین خوشگلهاست***دوست من حلال کل مشکلهاست
دوست من یار تنهائی من است***دوست من دارو و درمان من است
دوست من بیگانه نیست درد آشناست***دوست من دلهای پرمهر شماست
دوست من آنجاست که نور خداست***گر یهود و گبر و ترسا با خداست
دوست من در کهکشانها و سماست***دوست من هر روز دیدار شماست
دوست من گرمی و مهر و عاشقیست**دوست من گفتار و پندار شماست
دوست من قلب من است که رهن اوست***دوست من جام شراب جم نماست
دوست من لبخند شیرین شماست***دوست من اندرز جاوید شماست
دوست من نغمه های بلبل است***دوست من نیره و آب و گل است
دوست من هستند نعمتهای حق***دوست من آئینه لطف خداست
دوست من باشد خدای مهربان***دوست من تنها خدای آشناست
پیر بی شک با دوستان دوست***زندگی شیرین شود در نزد دوست
هر که با مردم خوش و بش می کند***ظاهرش را عیب پوشش می کند
چون شود سِّر نهانش آشکار***خاک سر بر پرده پوشش می کند
گر نکارد پیش، کی نانی خورد***مزد آن دارد که یک کاری کند
از تلاش و نقشه و فکر و خرد***هر کسی جائی رسد نفعی برد
گر بخواهی زندگی بهتر کنی*** باید از اهل نظر پرسش کنی
با ادب باش و با یاد خدا***عمر خود را خدمت مردم کنی
شکر نعمت دارم و دست دعا***که مرا باشد به پیری این سه آ
آبرو، آسایش و اولاد خوب*** بهترین هدیه است از سوی خدا
عید، روزی است که آزاری نباشد***پا برهنه، گشنه و بیکاری نباشد
تا دلی محزون و چشم گریهِ ایست***خنده بر لبها ز دل جاری نباشد
هر کس که به سفره نیم نانی دارد***از بهر سکونتش مکانی دارد
نه نوکر کس بود نه آقای کسی***گو شاد بزی که خوش مقامی دارد
رباعیات
خدا خرسند گردد بنده ای را***که گیرد دست پیر ناتوانی
دهان چون تفنگ و سخن تیر اوست***هدف گیر که دشمن بود یا که دوست
سخن آنچنان گو شود خصم دوست***نه آنکه زنی تیر بر قلب دوست
-------------
ندانند که چیست؟ یا که او در کجاستبدانم که او بهترین اتکاست
خوشا مست او بودن و یاد او***که مست از می و باده بودن خطاست
-------------
بنام آنکه هستی از اوست***مه مهر و راه راستی از اوست
ریا و دروغ و دورنگی ز ما***صفا و فروغ و قشنگی از اوست
-------------
تو خانه پرستی نه صاحب خانه***از روی ریا آمده ای این خانه
از بوسه زدن بر در دیوار معلومم شد***دیوار ببینی نه صاحب خانه
-------------
گر توانی شد به سختی ها، حلیم***می توانی شد چو موسی کلیم
هر که در هر حالتی شاکر بود***شافی در دست چون عیسی حکیم
-------------
بسوزاند خدا آن عالِمی را*** که آتش زد به دست خود دلی را
اگر دیوانه ای عالَم بسوزد*** سزد بخشایش آن جاهلی را
دل زیردست مسکین مشکن بترس از آندم **که شبی فقیر مسکین بکشد ز سینه آهی
بشنو و راه حق رو ره عشق و عاشقی را***که نبوده و نباشد به از این طریقه راهی
روح و جان داد به چشم قدرت بینائی تو***دیده ام دید و شد عاشق پیدائی تو
دی اگر شیفته شد یار بود در نظرش***نبود فرق ترا دیدن و پنهانی تو
آنچه دارم از دعای سحر است***از دعای بی ریای سحر است
قلب پیر در خلوت شبهای تار***گفتگویش با خدای اکبر است
زحمتکشان
ای بسا مردم که چون حیوان خوش اند***در چراگاهی به آبی سر خوش اند
فکر همنوعان نباشند و دگر*** که به مسلخ دسته دسته می کشند
گر رسید نوبت که آنها را کشند***از نهاد خویش آهی می کشند
فکر کنند تقدیر باشد این چنین***که ضعیفان این همه زحمت کشند
خوشا حال آنان که ندانند هنوز***از دست کی و از کجا رنج می کشند
با تو بودن
با تو بودن کمال زندگی است***با تو بودن انتهای عاشقی است
با تو بودن بی خبر از درد و رنج***با تو بودن مالک دنیای گنج
با تو بودن چشم بسته دل شدن***از هوس بگذشته و عاقل شدن
با تو غرق در دریای اندیشه شدن***با تو ناجی بر ساحل آرام شدن
با تو بودن بریدن باشد ز شرک***پاک از آلودگی گشتن و چرک
با تو خفتن و با هم برخواستن***نور خورشیدت به دل انداختن
با تو دم فرو بردن و آوردن برون***با تو کام زندگی گردد فزون
با تو من نیستم محتاج کس***با تو راضی، شاکرم بر آنچه هس
با تو کی خم شوم بر شاه و وزیر***گر شوم بر تو شوم ای بی نظیر
با تو هستم عاشق زیبائیت***این همه گلها دهند آگاهیت
با تو بودن و دل دادن به تو*** مست مست گردیده ات از جام تو
با تو رفتن به معراج کمال*** سر و تکریم صفات حق تعال
با تو بودن اوج شادی لذت است***بی تو معنائی نخواهد داشت تمامی ذلت است
آیه هایت دیدم مفتون شدم***گرد تو چون اختران گردون شدم
با تو عمری سپری کردم و پیر شدم***با تو از قافله شرک و ریا دور شدم
پیر هرگز بی تو نتوانست بزیست***تو مرا بنده بدانی عالیست
اصول و فروع
اصل را ول کرده اند و فرع را چسبیده اند***در فروعات بس سخن ها گفته اند
هر کدام از ادیان فرعی داشتند***یا موافق یا که فرقی داشتند
رنگ رنگ بودند و یا بی آب و رنگ***دشمنی کردند یا بودند به جنگ
اختلافات بر سر هیچ بود و پوچ***قتل و آزار و خطر درگیرِ هیچ
با فروعات، افسانه ی بغرنج خویش***قرن ها بودند سوار مکر خویش
آنقدر گفتند و نوشتند کتاب***در عزا کردند سینه مردم کباب
غرق اندوه و ماتم کردند خلق***تا که بدنام نمودند آئین شرق
بسی کمرنگ کردند رنگ پررنگ خدا***گویا توحید را از دین نمودند جدا
در فروعات تأکید می کردند ولی***در عمل بودند ز خوبی منزوی
گر توحید و قیامت بود اصل***یک بگردیدند از فطرت و اصل
رو به ریسمان الهی چنگ زن***در حضور او ز غیرش دم مزن
جهان را نیست راهی بهتر ای پیر***فروعات فرعیند تو اصل را گیر
خدا شناسی
جای تو و محضر تو ایمناست***ذکر تو و یاد تو دین من است
کی بتواند که عبادت کند*** طاعت تو قدر مقامت کند
ما نتوانیم که شناسیم خویش***تا چه رسد لایتناهی و بیش
ما به تولای تو ایم استوار***قطره به دریا بکند افتخار
درد شناسی و درمان می کنی***هر چه صلاح است همان می کنی
شیفتگان دل ز تو افروخته*** دل به تو و جان به تو بفروخته
مرد خردمند در اندیشه دید*** مست تو، توحید ز بلبل شنید
باغبان صورت زیبایت از گل بچید***غواص روی تو را در ته دریا بدید
همه جا چهره زیبایت عیان است***آیات تو بر هر چه عیان است بیان است
آنکه به دنیا دل بسته است***لذت دیدار تو را بسته است
هر که گرفت جام ز تو مست شد***نیست اگر بود از آن هست شد
بنده کوچک (عبداله) توست***از ته دل عاشق رخسار توست
تا به جهان هست به فرمان توست***شعر بهانه است غرض یاد توست
عشق تو پیر را جوان می کند*** تن ناتوان را پرتوان می کند
مستی ما ز باده‌ی عشق ماست***عشق ما تقلید نیست فهم ماست
فهم من و عشق من از لطف توست***پیر ندانست چه گفت، مست توست
