زحمتکشان
ای بسا مردم که چون حیوان خوش اند***در چراگاهی به آبی سر خوش اند
فکر همنوعان نباشند و دگر*** که به مسلخ دسته دسته می کشند
گر رسید نوبت که آنها را کشند***از نهاد خویش آهی می کشند
فکر کنند تقدیر باشد این چنین***که ضعیفان این همه زحمت کشند
خوشا حال آنان که ندانند هنوز***از دست کی و از کجا رنج می کشند
با تو بودن
با تو بودن کمال زندگی است***با تو بودن انتهای عاشقی است
با تو بودن بی خبر از درد و رنج***با تو بودن مالک دنیای گنج
با تو بودن چشم بسته دل شدن***از هوس بگذشته و عاقل شدن
با تو غرق در دریای اندیشه شدن***با تو ناجی بر ساحل آرام شدن
با تو بودن بریدن باشد ز شرک***پاک از آلودگی گشتن و چرک
با تو خفتن و با هم برخواستن***نور خورشیدت به دل انداختن
با تو دم فرو بردن و آوردن برون***با تو کام زندگی گردد فزون
با تو من نیستم محتاج کس***با تو راضی، شاکرم بر آنچه هس
با تو کی خم شوم بر شاه و وزیر***گر شوم بر تو شوم ای بی نظیر
با تو هستم عاشق زیبائیت***این همه گلها دهند آگاهیت
با تو بودن و دل دادن به تو*** مست مست گردیده ات از جام تو
با تو رفتن به معراج کمال*** سر و تکریم صفات حق تعال
با تو بودن اوج شادی لذت است***بی تو معنائی نخواهد داشت تمامی ذلت است
آیه هایت دیدم مفتون شدم***گرد تو چون اختران گردون شدم
با تو عمری سپری کردم و پیر شدم***با تو از قافله شرک و ریا دور شدم
پیر هرگز بی تو نتوانست بزیست***تو مرا بنده بدانی عالیست
اصول و فروع
اصل را ول کرده اند و فرع را چسبیده اند***در فروعات بس سخن ها گفته اند
هر کدام از ادیان فرعی داشتند***یا موافق یا که فرقی داشتند
رنگ رنگ بودند و یا بی آب و رنگ***دشمنی کردند یا بودند به جنگ
اختلافات بر سر هیچ بود و پوچ***قتل و آزار و خطر درگیرِ هیچ
با فروعات، افسانه ی بغرنج خویش***قرن ها بودند سوار مکر خویش
آنقدر گفتند و نوشتند کتاب***در عزا کردند سینه مردم کباب
غرق اندوه و ماتم کردند خلق***تا که بدنام نمودند آئین شرق
بسی کمرنگ کردند رنگ پررنگ خدا***گویا توحید را از دین نمودند جدا
در فروعات تأکید می کردند ولی***در عمل بودند ز خوبی منزوی
گر توحید و قیامت بود اصل***یک بگردیدند از فطرت و اصل
رو به ریسمان الهی چنگ زن***در حضور او ز غیرش دم مزن
جهان را نیست راهی بهتر ای پیر***فروعات فرعیند تو اصل را گیر
خدا شناسی
جای تو و محضر تو ایمناست***ذکر تو و یاد تو دین من است
کی بتواند که عبادت کند*** طاعت تو قدر مقامت کند
ما نتوانیم که شناسیم خویش***تا چه رسد لایتناهی و بیش
ما به تولای تو ایم استوار***قطره به دریا بکند افتخار
درد شناسی و درمان می کنی***هر چه صلاح است همان می کنی
شیفتگان دل ز تو افروخته*** دل به تو و جان به تو بفروخته
مرد خردمند در اندیشه دید*** مست تو، توحید ز بلبل شنید
باغبان صورت زیبایت از گل بچید***غواص روی تو را در ته دریا بدید
همه جا چهره زیبایت عیان است***آیات تو بر هر چه عیان است بیان است
آنکه به دنیا دل بسته است***لذت دیدار تو را بسته است
هر که گرفت جام ز تو مست شد***نیست اگر بود از آن هست شد
بنده کوچک (عبداله) توست***از ته دل عاشق رخسار توست
تا به جهان هست به فرمان توست***شعر بهانه است غرض یاد توست
عشق تو پیر را جوان می کند*** تن ناتوان را پرتوان می کند
مستی ما ز باده‌ی عشق ماست***عشق ما تقلید نیست فهم ماست
فهم من و عشق من از لطف توست***پیر ندانست چه گفت، مست توست
عقل
تو همان روزنه ای که ازآن دنیا را تماشا می کنم***یا همان قطره ی آبی که خود را وصل دریامی کنم
تو همان قبله رویای نمازی که من***در حضورت راز دلم وا می کنم
تو همان آب زلال چشمه ای*** که پس از شستن چشم دیده را وا میکنم
تو همان نور و ضیاء و گرمی***شب تاریک به امید تو فردا می کنم
پیر گفتا دل زنده دلان زنده توست***در شراب و شعر هم دست تو پیدا میکنم
